Με το κλασικό πλέον τραγούδι του Frank Sinatra να παίζει στα ηχεία, γυρίζω το χρόνο πίσω στο Γενάρη του 2010, όπου μια παρέα τεσσάρω φίλων, 2 ζευγαριών για την ακρίβεια, αποφάσιζε τις καλοκαιρινές τους διακοπές στην Πόλη που ποτέ δεν κοιμάται, τη Νέα Υόρκη.
Μεταξύ "τυρού και αχλαδιού" λοιπόν, οι μηχανές αναζήτησης και τα συστήματα κρατήσεων πήραν φωτιά. Είχαν προηγηθεί μέρες συζητήσεων για το πως θα πάμε και το που θα μείνουμε. Ως λογικότερος, πρότεινα κλασικές λύσεις όπως Singapore με 747 από FRA ή Air India με 777 επίσης από FRA, Air France με 380 από CDG, Uzbekistan Airways με 767 από Τασκένδη ή στην χειρότερη Islandair με 757 από KEF. Eις μάτην, όμως, δεν εισακούσθην. Έτσι, καταλήξαμε στην all time classic επιλογή από Θεσσαλονίκη, την Swiss. Θέλοντας να κάνω ένα δώρο στον εαυτό μου και στη Λένα (έτερον ήμισυ εδώ και 15 χρόνια, ναι είμαι άρρωστος το ξέρω), έκλεισα το σκέλος επιστροφής Business. Έτσι θα είχα την ευκαιρία να δοκιμάσω τα καινούρια 333 της Swiss και στην οικονομική και στην επιχειρηματική θέση (για την Πρωτη, επιφυλάσσομαι για το μέλλον). Για ξενοδοχείο καταλήξαμε στο Bentley Hotel το οποίο αποδείχτηκε Value for Money, όπως θα δούμε αργότερα.
Βιβλία αγοράστηκαν, ταξιδιωτικά περιοδικά αποδελτιώθηκαν και οι μέρες άρχισαν να κυλούν βασανιστικά ανάποδα, έως τις 2/9 οπότε και το ταξίδι ξεκίνησε.
2/9/2010 LX 1851 SKG-ZRH , A321-111 HB-IOF, SEAT 11A & 11B και LX 16 ZRH-JFK, A330-343X HB-JHH " Neuchatel" Seats 24A & 24B
Έχοντας κάνει web check in, το ραντεβού δόθηκε κλασσικά στο GOOD BYE του Hyper Hub των Βαλκανίων "ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ", για τον πρώτο καφέ της ημέρας. Αφού μαζευτήκαμε και χαχανίσαμε ολίγον τι, άφησα τους συνταξιδιώτες μου να χάνουν την ώρα τους και βγήκα να χαρώ τη δροσιά της νύχτας και τις μυρωδιές και τους ήχους της πίστας.
Επιβίβαση λοιπόν, βόλεμα στις 11Α & Β με το άπλετο seat pitch ως exit row και τελικά παογείωση από τον 34 στις 05:03 με κατεύθυνση την Ελβετική πρωτεύουσα. Περίπου 50 λεπτά αργότερα μοιράστηκε το "πρωϊνό" : Blueberry muffin, γιαούρτι βατόπμουρο και καφές (ευτυχώς όχι από μούρα). Μετά την τυπική διαδικασία καταβρόχθισης της αεροπορικής τροφής, αφέθηκα να χαζεύω έξω από το παράθυρο συνοδεία της playlist μου. Η αυγή μας πρόλαβε καθώς ετοιμαζόμασταν γαι προσγείωση στον 34 του Kloten, το οποίο μας υποδέχτηκε αγουροξυπνημένο μετά από 132 λεπτά πτήσης.
Αφού επιβεβαιώσαμε την ύπαρξη της πτήσης μας στα FIDS , οδέυσαμε για τον 3ο καφέ της ημέρας. Μιας και είχαμε περίπου 3 ώρες αναμονή, μόλις ξημέρωσε για τα καλά βγήκα παγανιά για spotting. Το observation deck άνοιγε στις 9:00, οπότε ανέβηκα στον 11ο όροφο του Parking P3, με την ελπίδα να πιάσω το 380 της SIA να προσγειώνεται. Το Ρ3 βλέπει στο "κατώφλι" του 34, αλλά δυστυχώς για μένα, οι Ελβετοί είχαν ενεργούς τον 14 για προσγειώσεις και τον 16 για απογειώσεις (το runway change στο Kloten γίνεται στις 7:00 για το noise restriction, κάτι που έμαθα αργότερα). Όπως και να έχει, πέρασα 2 ευχάριστες και spotterικά δημιουργικές ώρες, καθώς είχα τις απογειώσεις και το taxiing, οπότε και επανασυνδέθηκα με τους υπολοιπους για να κατευθυνθούμε προς τις Πύλες Ε με τη βοήθεια του skytrain που συνδέει υπόγεια το Terminal A με το Terminal E, απ' όπου αναχωρούν όλες οι διηπειρωτικές πτήσεις. Βόλεμα, τρόπος του λέγειν, στις 24Α & Β, επιβεβαίωση ότι πάμε στον σωστό προορισμό και ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ push back (καιρός ήταν από το Γενάρη το περιμέναμε). Στο δρόμο συναντήσαμε αεροπλάνα του παρόντος και κουφάρια του παρελθόντος, οπότε στις 10:18 local, αφήσαμε απαλά τον 16 με το "μεγάλο γκρίζο φτερό με την κόκκινη άκρη" (Ινδιάνικη ονομασία) να ταλαντώνεται στον ελβετικό ουρανό. Μόλις έσβησε το σήμα για τις ζώνες άρχισε το μοίρασμα του snack και μετά από κανα μισάωρο ήρθε και η ώρα του φαγητού: κοτόπουλο με σπαγγέτι και λαχανικά, σαλάτα και κέϊκ βατόμουρο (πήγε καλά η σοδειά φέτος, δεν εξηγείται αλλιώς τόσο βατόμουρο στη Swiss) συνοδεία του 2ου μπουκαλιού κρασιού και καφέ. Το IFE εξαιρετικό, με περίπου 20 ταινίες και πάμπολλα τραγούδια, σειρες και παιχνίδια (είδα το Cop out, χαζή κωμωδία με τον Bruce "Mc Tirnan" Willys ). H ώρα πέρασε με επισκέψεις στην τουαλέτα, κουβεντούλα και φωτογραφίες, ώσπου φτάνοντας πάνω από τη Βοστώνη μοιράστηκε το pre landing snack: Σαντουϊτς γαλοπούλας, παγωτό και χυμός μήλο.
Σε γενικές γραμμές, το πλήρωμα ήταν άψογο και η πτήση αψεγάδιαστη, με μόνη εξαίρεση την μπροστινή μου, μια Κενυάτισσα μεσήλικα που δε γνώριζε γρι αγγλικά (συνεννοούνταν με χαρτάκια με έτοιμες φράσεις με το πλήρωμα) που σχεδόν σε ολόκληρο το ταξίδι είχε recline κι έτσι κιε γώ σ' ολόκληρο το ταξίδι είχα νευρικότητα στο δεξί γόνατο (μπορώ κι εγώ να γίνω ενοχλητικός αν θέλω). Με τα πολλά, πιάσαμε στον 04R του JFK 474 λεπτά από τότε που αφήσαμε το Ευρωπαϊκό έδαφος. Αφού καθαρίσαμε στα γρήγορα, βαλίτσες, ασφάλεια και τελωνείο καταευθηνθήκαμε προς την έξοδο όπου μας περίμενε το SUV ποει είχα κλείσει πριν το ταξίδι. Εδώ να κάνω μια παρένθεση. Από το JFK υπάρχουν πολλοί τρόποι να πάει κάποιος στο Manhattan. Ο πιο οικονομικός και αργός (άρα και της ταλαιπωρίας) είναι να πάρει το AirTrain που περνάει απο τα Terminals και καταλήγει στο μετρό της γραμμής Α, από όπου μετά από 45 λεπτά φτάνει στο άκρο του Manhattan για να ξαναγίνει αλλαγή τρένου και μετά περπάτημα ως το ξενοδοχείο ( Συγγνώμη αλλά ΜΑΖΟΧΑΣ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ). Άλλη επιλογή είναι το taxi που θέλει fixed τιμη $ 45 + Ταχ +Tip + Tolls. Όντας 4 άτομα με 4 βαλ.ιτσες και χειραποσκευές, θα χρειαζόμασταν 2 ταξί και πάνω από 120-130 δολλάρια στο σύνολο. Έτσι, είχα κλείσει μεταφορά με την εταιρεία Dial 7 (είχα δει σχετική αγγελία στο inflight magazine της Continental) με $68 (αμοιβή + tip + taxes +tolls ΟΛΑ μαζί) και για τους 4 μας, σε πολιτισμένο περιβάλλον (SUV με Α/C και το βασικότερο door to door).
Μετά από 50 λεπτά οδήγημα κι αφού περάσμαε έξω από το LGA ( στάμπαρα ωραία μέρη για spotting για την επόμενη φορά) φτάσαμε στο ξενοδοχείο μας, όπου μας περίμενε μια ευχάριστη έκπληξη. Λόγω πληρότητας του ξενοδοχείου, μας είχαν free upgrade σε σουϊτα (deluxe room για το άλλο ζευγάρι) στον 17ο όροφο, απ' όπου η θεα ήταν άπλετη τόσο την ημέρα όσο και τη νύχτα. Περιττό να σας πω ότι οι κουρτίνες δεν κατέβηκαν ποτέ, παρά μόνο σε "ορισμένες" στιγμές (μη γίνω και πρώτη μουρη στο youtube)
Αφού λοιπόν ξεκουραστήκαμε, πληθήκαμε και χαλαρώσαμε, βγήκαμε για την πρώτη μας βόλτα. Το κοντινό S/M μας εφοδίασε με νερά, cokes και σοκολατοπατατακιαξηρικάρπια και μπύρες καθώς και φρέσκα φρούτα για τις επόμενες μέρες. Επειδή όμως χρειαζόμασταν κανονικό φαγητό, ξεκινήσαμε για το Burger Joint (έκανα αρκετή προεργασία πριν ξεκινήσουμε , βλέπετε) το οποίο είναι καλά κρυμμένο πίσω από μια κουρτίνα στο lobby του Marriot. Καθοδόν ήρθαμε σε πρώτη επαφή με την εντυπωσιακή αρχιτεκτονική της πόλης, μια εικόνα που θα μας συνόδευε κάθε μέρα (πιάστηκε ο λαιμός μου να κοιτάω ψηλά). Χορτασμένοι από εικόνες, μυρωδιές και γεύσεις γυρίσαμε ημιθανείς στα δωμάτιά μας, όπου αφού απολαύσαμε για λίγο τη νυχτερινή κίνηση στους δρόμους και τις γέφυρες, παραδοθήκαμε πανευτυχείς στην αγκαλιά του Μορφέα.
Το πρώτο μας πρωϊνό στη Νέα Υόρκη ήταν γεγονός. Έχοντας ξεκουραστεί κάπως, το προηγούμενο βράδυ βγήκαμε προς αναζήτηση JET-A1. Στην τιμή του δωματίου δεν περιλαμβάνονταν το πρωϊνό (κόστιζε extra 16$ + φόροι + tip) οπότε είχαμε προαποφασίσει να τρώμε έξω. Ξεκινήσαμε λοιπόν για το Ellen's Sturdust Diner στο κέντρο του Broadway. Το συγκεκριμένο diner αποτελεί ένα all-time classic φαγάδικο στη Νέα Υόρκη, υπάρχει σε όλους τους ταξιδιωτικούς οδηγούς και στα περιοδικά του χώρου. Αυτό που το κάνει να ξεχωρίζει είναι η εντελώς 50s ατμόσφαιρα, το καλό φαγητό (ξεκω........με στο φαϊ και τον καφέ με το bowser για 70$ (tip & taxes included) αλλά κυρίως για το προσωπικό. Οι σερβιτόροι, κάθε λίγο παίρνουν το μικρόφωνο και δίνουν τον καλύτερό τους ευατό. Θα το ξαναεπισκεφτώ σίγουρα και την επόμενη φορά.
Με την κοιλιά γεμάτη, ξεκινήσαμε χαρούμενοι τη βόλτα μας. Είχαμε προαγοράσει τη New York City Pass (μας έκανε αρκετή οικονομία) και έχοντας αγοράσει το 7-days pass του Subway για 27& (η μονή διαδρομή κοστίζει 2,5$ !!!!) επί μια βδομάδα αλλωνίσαμε κυριολεκτικά την πόλη.
Στο πρόγραμμα είχαμε για πρώτη μέρα το Άγαλμα της Ελευθερίας . Μιας και η Τimes Square ήταν δίπλα πήραμε από κει το τρένο για το Battery Park απ' όπου φεύγουν τα καραβάκια για το Liberty & Ellis Island. Κατεβαίνοντας την Broadway κάναμε μια μικρή στάση στο εντυπωσιακό τριόροφο κατάστημα M & M , αντισταθήκαμε στον πειρασμό να πλημυρρίσουμε το μαγαζί με καραμελάκια και φύγαμε με ψώνια για τα παιδιά μας. Στην Times Square μας έπιασαν τον κ@@@@@ο
κι έτσι καταλήξαμε στο Battery Park. Χάρη στη N.Y City Pass περάσαμε τις ουρες των εισητηρίων, αλλά οχι κι αυτές της ασφάλειας με αποτέλεσμα να χάσουμε το καραβάκι για 1 λεπτό και να περιμένουμε το επόμενο ( ευτυχώς τα δρομολόγια είναι κάθε 15 λεπτά , οπότε μικρό το κακό). Από το καράβι, έχει κάποιος μια κλασσική εικόνα του Manhatan(αν βοηθούσε κι ο καιρός....). Φτάνοντας στο Liberty Island καναμε μια μεγάλη βόλτα, δεν ανεβήκαμε στο άγαλμα μιας και χρειάζονταν προκράτηση των εισητηρίων, ψωνίσαμε τα απαραίτητα σουβενιρ και αφού χαλαρώσαμε αρκετά με φόντο το Manhattan, ξαναπήραμε το καράβι για το Ellis Island, που για χιλιάδες μεταναστών ήταν η μία και μοναδική τους επαφή με την Αμερική (αδιάψευστοι μάρτυρες οι εκατοντάδες βαλίτσες που άφησαν πίσω τους). Η επίσκεψη στο νησί είναι πιστέυω πιο ενδιαφέρουσα από αυτήν στο Άγαλμα, αλλά αφήνει μια πικρή γεύση με ανάμικτα συναισθήματα. Αφού ψυχοπλακωθήκαμε αρκετά, σβήσαμε τη στεναχώρια μας με μερικά hot dogs και 2-3 λίτρα coca-cola και ξαναπήραμε το παπόρο για τη στεριά. Ανηφορίζοντας για την περιχή πίσω από το Δημαρχείο με προορισμό το NYPD Museum & Store (απ' όπου αγοράστηκαν στολες και ρούχα γαι τους λεβέντες μας) πέσαμε πάνω σ΄ενα μακαβριο απομεινάρι του WTC . Πρόκειτα για τη σφαίρα που βρισκόταν στο αίθριο μεταξύ των πύργων και ξαναστήθηκε για να θυμίζει μια μαύρη στιγμή της παγκόσμιας ιστορίας. Αποτίσαμε λοιπόν έναν φόρο τιμής στο Ground Zero και καταλήξαμε για φαγητό στο Ulysses' Folk House, ένα πολύ όμορφο bar-restaurant πίσω από το Δημαρχείο. Αφού συναντήσαμε έναν επαγγελματία του είδους Zigolo οδεύσαμε προς το ξενοδοχείο μας για ολιγόωρη ανάπαυση μιας και το βράδυ είχαν σειρά το Rockefeller Center και ακολούθως βραδυνή διασκέδαση.Μετά από μια ολιγόωρη ανάπαυση , ξεκινήσαμε για το Rockefeller Center με σκοπό να απολαύσουμε τη νυχτερινή Νέα Υόρκη από το παρατηρητήριο του 70ου ορόφου ή αλλιώς "Top of the Rock". Οι επισκέπτες σε σχέση με το διάσημο Empire είναι σαφώς λιγότεροι οπότε η επίσκεψη είναι απολαυστικότερη και η λήψη φωτογραφιών ευκολότερη. Η ταπεινή μου γνώμη είναι ότι , αν ειναι να δει κάποιος τη Ν.Υ από ψηλά ΜΟΝΟ για μια φορά, να προτιμήσει το Rock για τους παραπάνω λόγους. Η ταλαιπωρία του Empire είναι απίστευτη και το αποτέλεσμα σχεδόν το ίδιο.
Έπειτα από περίπου μια ώρα στα ψηλά, ξαναβρεθήκαμε στα χαμηλά και κλείσαμε τη βραδυά με ολόφρεσκα cupcakes από το γειτονικό Magnolia Bakery, που ναι μεν έγινε διάσημο από το Sex and the City, αλλά πιστέψτε με αξίζει 100% τη φήμη του. Δώδεκα τα μεσάνυχτα το μαγαζί ήταν γεμάτο και τα cupcakes φρεσκοψημένα (ακόμα καίγανε, οπότε φαγώθηκαν στο ξενοδοχείο προ του ύπνου-δεν έπλυνα τα δόντια ακείνο το βράδυ για να κοιμηθώ με την επίγευση της σοκολάτας στον ουρανίσκο μου !!! ).
Η 3η μέρα στη Ν.Υ. ξημέρωσε και τοπρώτο γεύμα της ημέρας το απολαύσαμε στο Le pain Quotidien απέναντι απο το Rockefeller. Τη συγκεκριμένη αλυσίδα φούρνων τη γνώρισα στο Βέλγιο, όπου για 3 μήνες έγινε το καθημερινό μου στέκι για καφέ, πρωϊνό και καταπληκτικά αρτοσκευάσματα. Με τισ λιποαποθήκες μας γεμάτες ήμασταν έτοιμοι και για πολιτιστική τροφή οπότε κινήσαμε yavas yavas για το MET (Metropolitan Museum of Art). Στο μετρό μια διαφήμηση μας γέμισε απορίες. Αν κάποιος μπορεί να βοηθήσει αυτόν τον ιερό σκοπό, ας κάνει ένα τηλέφωνο (είναι toll free άλλωστε). Το ΜΕΤ φιλοξενεί συλλογές απ'όλα τα μήκη και πλάτη της γης (Αρχαία Ελλάδα, Ρώμη, Αίγυπτο, Μεσοποταμία κλπ). Με ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρατηρήσαμε "προικισμένα" ξόανα από την Πολυνησία, ένα βραδυνό συνολάκι από την ίδια περιοχή , και τον Μπαμπούλα των παιδικών μας εφιαλτών. Το ΜΕΤ βρίσκεται από τη μια πλευρά του Central Park το οποίο διασχίσαμε για να επισκεφτούμε το Museum of Natural History το οποίο έγινε γνωστό από την την κωμωδία "Μια νύχτα στο Μουσείο". Για καλή μας τύχη ήταν μέρα κι ο Τ.Rex δε ζωντάνεψε για να μας κυνηγήσει. Η ώρα πέρασε ευχάριστα και τα καύσιμα του πρωϊνού άρχισαν να τελειώνουν. Καίγοντας "ατμούς" πήγαμε για φαγητό στον Grand Central Station προκειμένου να δοκιμάσουμε οστρακοειδή στο Oyster Bar, το οποίο για κακή μας τύχη ήταν κλειστό, οπότε καταλήξαμε για μεξικάνικο στο restaurant plaza του σταθμού, ακολουθόντας έναν πολύ .... ιδιαίτερο επιβάτη. Χορτάτοι και λίιιιιιγο ξεκούραστοι, είπαμε να χωνέψουμε διασχίζοντας την Brooklyn Bridge για να δούμε και το νυχτερινό skyline του Manhattan. Κατάκοποι πήραμε το μετρό από το Brooklyn και επιτέλους καταλήξαμε στα κρεβατάκια μας.
Την επόμενη ημέρ, μετά από ένα γενναίο πρωϊνό στο κοντινό Starbucks όπου χάρη στο δωρεάν wi-Fi επικοινωνήσαμε με την πατρίδα και σερφάραμε στον κόσμο, λίσαμε κυριολεκτικά στο Intrepid. Το παροπλισμένο αεροπλανοφόρο είναι ένας μικρός παράδεισος χάρη στη συλλογή αεροσκαφών, τα απίθανα εκθέματα στο hangar , το κόσμημα των αιθέρων το Concord και τους διάφορους εξομοιωτές. Περιττό να σας πω ότι μπήκαμε από τους πρώτους στις 10το πρωϊ και φύγαμε με το κλείσιμο στις 5 το απόγευμα. Τα βήματά μας (και το μετρό) μας οδήγησαν σιγά σιγά στην China Town όπου απολαύσαμε ένα λουκούλιο γεύμα για μόλις 80$ (tip & tax included) στο εν λόγω εστιατόριο. Δικαιωθήκαμε ακολουθόντας το ταξιδιωτικό αξίωμα "τρως καλά όπου τρων οι ντόπιοι" μιας και ήμασταν οι μόνοι Καυκάσιοι στο κατάστημα. Μιας και δεν είχαμε σταματημό, το κόψαμε ποδαράτο για το Empire State Building όπου φάγαμε καμιά ώρα για έλεγχο, ασανσέρ, ξανά έλεγχο, σκάλες, κοσμούρα, σπρώξιμο multilingual μπινελίκια για να ξαναδούμε την πόλη απο ψηλά.
Η τελευταία μας μέρα στη Ν.Υ. ξημέρωσε, τα Starbucks μα ς φιλοξένησαν για κανα δίωρο και χωριστήκαμε μέχρι το απόγευμα που θα ξαναβρισκόμασταν στο ξενοδοχείο για να πάρουμε το συμφωνημένο van από το Dial7 για το αεροδρόμιο. Το άλλο ζεύγος πήγε να λεηλατήσει τα καταστήματα, ενώ εγώ κι η Λένα κάναμε μια όμορφη βόλτα στο Central Park. Αποτίσαμε έναν μικρό φόρο τιμής στο John Lennon στο Strawberry Fields, ήπιαμε τον καφέ μας κοιτάζοντας το Bethesda Fountain και κλείσαμε την επίσκεψη μας με μια βαρκάδα (το τι κουπί τράβηξα ,δε λέγεται).
7.9.2010 LX16 JFK-ZRH, A330-343X HB-JHD "St. Gallen" SEATS 14A & 14B
LX1850 ZRH-SKG, A321-111 HB-IOC "St. Moritz" SEATS 2A & 2C
Με βαριά καρδιά αλλά γεμάτο εικόνες κι εμπειρίες μυαλό (και φωτογραφίες οι κάρτες μνήμης) φτάσαμε στο JFK. To lounge της Swiss μας χάρισε 1 ώρα ξεκούραση, φαγητό με θέα στην πίστα κι ένα αναζωογοννητικό μπάνιο, οπότε με βαριά βήματα κατευθυνθήκαμε προς την πύλη επιβίβασης. Ο Άγιος Γαληνός (μεγάλη η χάρη του) ετοιμαζόταν για τη νυχτερινή του βόλτα πάνω από τον Ατλαντικό, οπότε ήρθε η ώρα ν' απολαύσουμε τη θέση μας. Η 2μετρη πολυθρόνα-κρεβάτι έλαβε τη θέση της μετά την απογείωση, ο Πρίγκηπας της Περσίας ξεκίνησε στο IFE ώσπου έφτασε η ώρα του δείπνου. Ένα single malt μου άνοιξε την όρεξη για το γεύμα που ακολούθησε (Fillet of beff with cress butter, potato and basil gratin, sauteed mushrooms. Seasonal salad. Cheese selection and Hazelnut mousse έγραφε το menu) ενώ η σύζυγος προτίμησε το πιάτο ζυμαρικών (Butternut squash ravioli, goat's cheese cream sauce, sauteed spinach), τα οποία ξεπλύθηκαν με πολλά ποτήρια Clarendelle, ένα υπέροχο Bordeaux του 2005 (82% Merlot-13% Cabernet Sauvignon-5% Cabernet Franc). To κρασί και η συσσωρευμένη κούραση των προηγούμενων ημερών, μας οδήγησαν σιγά σιγά στην αγκαλιά του Μορφέα για τις επόμενς 5 (από τις 6:51 συνολικά) ώρες πτήσης. Θα μπορούσα να κοιμηθώ κι άλλο αλλα΄ο ευγενέστατος Maitre de Cabine είχε άλλα σχέδια κι έτσι ο αχνιστός καφές και το νόστιμο πρωϊνό μας επανέφεραν ξανά στον κόσμο των αισθήσεων. Η προσγείωση στη Ζυρίχη έγινε μέσα σε δυνατή βροχή, γεγονός που δε με απέτρεψε από το spotting στο observation desk αλλά και μεσα από το terminal. Όσο εγώ μούλιαζα φωτογραφίζοντας αεροπλάνα, οι υπόλοιποι απολάμβαναν τη θαλπωρή του lounge. Αφού χόρτασα βροχή, αεροπλάνα και καμμένο JET-A1 τους συνάντησα προκειμένου να στεγνώσω, να κάνω ένα μπάνιο και να περάσουμε τις υπόλοιπες 6 ώρες με χαλαρή κουβεντούλα, ξεφόρτωμα φωτογραφιών στα laptops, ατελείωτο σερφάρισμα στο internet και αρκετό "σπίρτο" για να ζεσταθώ. Η πτήση επιστροφής ήταν ανέφελη, το φαγητό νοστιμότατο (μοσχαράκι με λαχανικά, σαλάτα και πουτίγκα). Το φρενάρισμα στον 16 του ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ με προσγείωσε στην πραγματικότητα. Ένα ταξίδι όνειρο χρόνων είχε φτάσει στο τέλος του με τον καλύτερο δυνατό τρόπο αλλά μιας και κώλο δεν έβαζα κάτω σε 2 μέρες ξανάφυγα για Μιλάνο με τα φιλαράκια της ΑΠΟΓΕΙΩΣΗΣ για το clipper day του 2011
Για τη Swiss τι να πω, εταιρεία υπόδειγμα κατ' εμέ. Η C-Class άξιζε τα λεφτά της κι εφόσον έχω τη δυνατότητα θα την ξαναχρησιμοποιήσω. Άλλωστε, όπως λέει κι ένα ρητό των υπολογιστών "Once Mac, you never go Back"...
Οι λογαριασμοί μου με την "Πόλη που Δε Λέει να Κοιμηθεί" δεν έκλεισαν εδώ. Ήδη υποσχέθηκα στη σύζυγο μια νέα επίσκεψή μας το 2012 (να 'μαστε γεροί) για να γιορτάσουμε τα 10 χρόνια γάμου μας με θέα τα φώτατου Manhattan. Αλλά αυτό θα είναι άλλο ταξίδι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου